شهدا

برروي سنگ مزار شهيد محمد رضا علي گليان شعري نوشته :دلم خواهد شهيدي سرخ و گلكون .....شهيد شاهدي بريان بميرم . دوستش مي گويد 4 روز بعد از شهادتش وقتي خواستيم پيكر پاك شهيد را به عقب بر گردانيم  پيكرش سوخته و بريان شده بود و اين نشان دهنده آن بود كه ايشان ميخواست با اخلاص در درگاه خدا حاضر شود و با تمام وجود.

 گوشه اي ازفضائل وخصوصيات اخلاقي ومعرفتي شهيد محمد رضا گليان درجبهه

خصايصي كه اينجا از شهيد والامقام بازگو ميشود به نقل از همرزم شهيد محمد رضا علي گليان، برادر جانباز بيژن قمري فرزند مهندس شهيد قمري ميباشد.

برادر جانباز قمري كه يكي از رزمندگان دفاع مقدس و هم رزم شهيد علي گليان است براي برادر شهيد اينگونه تعريف مي كرد: محمد رضا در منطقه جنگي قبل از عمليات در اردوگاه دز كنار سد دز انديمشك بسيار به بسيجي ها كمك ميكرد گاهي پوتين هاي آنها را واكس مي زد .ايشان موقع سفره انداختن و غذا پخش كردن بيشترين كمك را ميكرد و موقع خواب هر زمان كه مطمئن ميگرديد همه همرزمانش خواب هستند از كنار چادر خود دور مي شد و در يك مكان خلوت قبري حفر كرده و ساعت ها در تاريكي شب در قبر تنهاي تنها بدون ترس مي خوابيد و زمان نزديكي نماز صبح نماز شب خود و نماز صبح را  خوانده و به چادر اردوگاه برپازمي گشت و اعتقاد داشت خوابيدن در قبر در دل شب دل او را صيقل داده و با صفا خدا را مي پرستد.ايشان به امام خميني (ره) بي نهايت  علاقمند بود و هميشه  آرزوي  سلامتي امام را مي كرد و براي ايشان دعا مي خواند متخلق به اخلاق الهي بود و هرگز حرف لغو و يا شوخي لغو از او ديده نشد .

در هنگام عمليات وقتي من (قمري) مجروح شدم ، مراكول كرده و مسافت زيادي به عقب آورد بعد خودش به جلو براي در گيري با عراقي  ها رفت و آنقدر دلاورانه جنگيد تا شهيد راه حق شد (به آنچه استحقاق و آرزويش را داشت رسيد).او هرگز از هيچ چيز غير از خدا نمي ترسيد حتي صداي صوت خمپاره  ها هم برايش عادي شده بود حدود 4 روز پيكرش بعد از شهادت در منطقه زير بارش خمپاره ها ماند و وقتي رفتند ايشان و بقيه شهدا را بياورند پيكر پاك و مطهرش كاملا سوخته بود مگر مي شود او از خدا خود را سوخته بخواهد و خدا استجابت نكند.

در باب سوختن شهيد:

بر روي سنگ مزار شهيد شعري نوشته به اينصورت:

دلم خواهد شهيدي سرخ و گلكون.... شهيد شاهدي بريان بميرم

دوستش مي گويد 4 روز بعد از شهادتش وقتي خواستيم پيكر پاك شهيد را به عقب بر گردانيم  پيكرش سوخته و بريان شده بود و اين نشان دهنده آن بود كه ايشان ميخواست با اخلاص وبا تمام وجود در درگاه خدا حاضر شود ودر نهايت به آنچه آر زوي ديرينه اش بود رسيد.

واين است تفاوت ما با آنان:

ما سينه زديم بي صدا باريدند

از هر چه كه دم زديم آنان ديدند

ما مدعيان صف اول بوديم

ازآخر مجلس شهدا را چيدند

شهيد علي گليان متولد 1364 و تاريخ شهادت 24/10/1365 عمليات كربلاي 5 شلمچه

مزار شهيد بهشت زهرا قطعه 29 رديف 24 و سنگ شماره 1

                                                         روحش شاد

شهيد گرانقدر محمّد رضا آقا گليان

شهادت: 65/10/24

محل شهادت: شلمچه -كربلاي 5

                                يادش گرامي وراهش پررهرو باد

                     شادي ارواح شهدا وامام شهدا صلوات

شهيد والامقام داوود نانوايي.

شهادت:1364

محل شهادت: مهران عمليات كربلاي4

                                 روحش شاد ويادش گرامي باد

                            شادي ارواح شهدا وامام شهدا صلوات

اي شهيد گمنام! تو پلاكت را گم كرده‌اي و من هويتم را...

 حمد و سپاس خداي بي‌نياز و منان را سزاست كه توفيق عهد و پيمان با خون سالار شهيدان و همزيستي و همبستگي با شهداء انقلاب اسلامي و هشت سال دفاع مقدس وشهداي نظم وامنيت (نيروي انتظامي جمهوري اسلامي ايران)را به ما عطا فرمود.
شهيد! وقتي به فكر فرو مي‌روم، مي‌بينم چقدر من و تو وجوه اشتراك زيادي داريم!
من و تو هر دو لباس خاكي به تن داريم! هر دو زميني هستيم! هر دو جهادگريم! هر دو عاشقيم! هردو گمناميم! هردو ينظر بنور هستيم!
هر دو لباس خاكي به تن داريم، چون بسيجي هستيم! هر دو زميني هستيم؛ اما تو آسماني شدي! هر دو جهادگريم؛ تو در راه خدا و ارزش‌ها و من براي زياده‌طلبي! هر دو عاشقيم؛ تو عاشق مولا و من عاشق دنيا! هردو گمناميم؛ تو پلاكت را گم كرده‌اي و من هويتم را! هر دو نظاره‌گر نور هستيم!
من كجا و تو كجا كه شنيدم چقدر راحت چشمت را به روي دنيا و همه لذات آن بستي؛ چشمت را به همه چراغ‌هاي چشمك‌زن شهر بستي، همان چراغ‌هايي كه مصداق بارز «يخرجونهم من‌النور الي الظلمات» است و تو اما چشمت به دنبال ستارگان پر فروغ آسمان بود كه مصداق عيني «يخرجونهم من الظلمات الي النور» است و همين شد كه خود نيز آسماني شدي.
چه اكسير شفابخش بيدارگري خواهد شد، قطرات خونت كه با خاك‌هاي شلمچه يا طلاييه يا شايد با آب‌هاي اروند همراه شد تا در خون سيدالشهداء (ع) حل شود تا براي من كه بعد از سال‌ها به ياد تو افتاده‌ام، فرياد هوشياري باشد كه اي انسان! آيا خبر داري بهاي اين خون چيست؟

لطفا براي مطالعه كامل متن ، روي ادامه مطلب كليك كنيد!!!!!!

جملات زيبا ازمقام معظم رهبري درباره شهيد و شهادت:

شهادت، مرگ انسانهاى زيرك و هوشيار است.

بازماندگان و عزيزان شهدا بايد همواره شكرگزار خداوند باشند.
خاطره‏ى شهدا را بايد در مقابل طوفان تبليغات دشمن زنده نگهداشت.
رسم شهادت و سنت الهى قتل فى‏ سبيل‏اللَّه، با نظام اسلامى زنده شد.
زنده نگه داشتن ياد شهداى انقلاب باعث تداوم حركت انقلاب است.
شهادت، بالاترين پاداش و مزد جهاد فى‏سبيل‏اللَّه است.
شهادت، مرگ انسانهاى زيرك و هوشيار است.
شهادت، نشانه‏ى استوارى است.
شهادت، يعنى وارد شدن در حريم خلوت الهى.
شهداى ما مظهر عقلانيت دينى و مدافع حقانيت و عدالت بودند.
عزت امروز اسلام و مسلمين ثمره خون شهدا است.
عظمت ما به خاطر شهادت جوانان و فرزندان اين ملت است.
ياد شهدا بايد هميشه در فضاى جامعه زنده باشد.
شهادت، مرگ تاجرانه است .
هر چه امروز كشور ما دارد و هرچه در آينده بدست بياورد به بركت خون اين جوانان شهيداست.
آنچه مهم است حفظ راه شهداست،يعني پاسداري از خون شهدا،اين وظيفه اول ماست
نمك شناسي حق شهدا اين است كه در راهي كه آن ها باز كرده اند،حركت كنيم.
امروزه زنده نگه داشتن ياد و خاطره شهدا كمتر از شهادت نيست.
هر شهيد پرچمي براي استقلال و شرف اين ملت است.
شهادت بالاترين پاداش و مزد في سبيل الله است.
امروز، به فضل همين شهادتها و به بركت خون شهدا، ملت ما، ملت سربلند و آبرومندي است.
فداكاري شهيدان و گذشت خانواده ها و حضور رزمندگان ما بود كه ابرهاي تيره و تار آن روزگار دشوار را از افق زندگي اين ملت زدود .
جامعه ي مانوس با فرهنگ ايثار و شهادت توقف و عقبگرد نخواهد داشت.
پيشرفت هاي افتخار آميز علمي كشور ازبركات جهاد وشهادت در راه خداست.

  بسم رب الشهدا والصديقين:

تقديم به روح شهداي راه نظم وامنيت،بويژه شهيد والامقام:

محمد علي دولت آبادي

 

                                  

 

شهادت دريچه اي به سوي نوروهستي

  شهادت اوج تعالي انسان است. در فرهنگ اسلام و بخصوص تشيع، ارزشمندترين و گرانبهاترين حركت، شهادت است. شهيد كسي است كه با نثار جان خود، درخت اسلام را آبياري كرده و فساد را ريشه كن مي كند.

  شهادت اوج تعالي انسان است. در فرهنگ اسلام و بخصوص تشيع، ارزشمندترين و گرانبهاترين حركت، شهادت است. شهيد كسي است كه با نثار جان خود، درخت اسلام را آبياري كرده و فساد را ريشه كن مي كند.

براي مشاهده متن كامل برروي ادامه مطلب كليك كنيد!

فرهنگ ايثار و شهادت:

ترويج فرهنگ ايثار و شهادت و تلاش براي احياء آن براي مقابله با تهاجم فرهنگي موضوعي است كه نيازمند بررسي ابعاد مختلف آن است.ايجاد كردن و سپس توسعه يك فرهنگ در ميان يك جامعه، فعاليتي تدريجي و زمان‎بر است. البته بعضي از حوادث تاريخ در ايجاد و گسترش يك فرهنگ نقش تسريع كننده‎اي دارند. مثلاً در خصوص توسعه و گسترش شهادت در جوامع، حوادث بزرگي نظير حماسه عاشورا، نهضت‎ها و قيام‎هايي كه بعد از آن در طول تاريخ تشيع به وقوع پيوسته و در زمان معاصر، پديده انقلاب اسلامي با رهبري امام خميني (ره) و سپس جنگ تحميلي و دفاع مقدس 8 ساله، در رشد و تسريع و گسترش فرهنگ شهادت در ميان جوامع از جمله لبنان و فلسطين نقش داشته‎اند.

 مقاله اي در مورد شهيد وشهادت وشهادت طلبي:

      شهادت قلّه كمال

شهادت از برترين واژه هاي فرهنگ اسلامي و از مقدّس ترين مفاهيم معارف الهي است. شهادت اوج كمال انسان است، آنگاه كه انسان تمام هستي خود را يكجا نثار معبود مي كند و قطرة وجودش به درياي بيكران هستي مطلق مي پيوندد.
رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: «فوق كلّ ذي برٍّ برٌّ حتي يقتل في سبيل الله، فاذا قُتِلَ في سبيل الله فليس فوقه برّ؛بالاتر از هر خير و نيكي، خير و نيكي وجود دارد تا انسان در راه خدا كشته شود كه بالاتر از كشته شدن در راه خدا، خير و نيكي يافت نشود.»
همچنين پيغمبراكرم(ص) فرمود:

«اشرف الموت قتل الشهادة؛ شهادت برترين مرگ ها است.»

و نيز از آن حضرت نقل شده كه فرمود: «لوددت انّي اُقتَل في سَبيل الله، ثمّ احيا ثمّ اُقتَل ثمّ اُحيا ثم اقتل ثمّ اُقتَل؛ دوست دارم در راه خدا كشته شوم (نه يك بار و دو بار كه) بارها كشته شوم و زنده شوم و باز هم كشته شوم.»

حضرت اميراملؤمنين عليه السلام در مقام دعا و درخواست از خداوند متعال عرضه مي دارد: «نسأل الله منازل الشّهداء؛ از خداوند جايگاه شهيدان را طلب مي كنم.» 

  

مقدمه

به شهادت تاريخ، دين مقدّس اسلام كه كامل ترين نسخه الهي براي هدايت، شفاي امراض دروني و كمال بشر است، از بدوِ پيدايي تاكنون، از طرف دشمنان حقّ و عدالت و معرفت، در معرض انواع حمله ها و تهاجم ها بوده است و خواهد بود; از اين رو، طرّاح حكيمِ آن بايد راهكارهاي مناسبي را جهت حفظ آن پيش بيني كند; زيرا حفظ، گسترش، بالندگي و اقتدار دين و جامعه ديندار، در گرو داشتنِ راهكارهاي دفاعي مناسب براي اين منظور است تا از هر گونه آسيب و خطر دشمن در امان بماند. با بررسي قرآن كريم و روايات معصومان(عليهم السلام) مي توان گفت كه فرهنگ شهادت طلبي، يكي از مهم ترين راهكارهاي اجتماعي دين براي تحصيلِ هدفِ پيشين است بدين بيان كه اين فرهنگ، با تزكيه مؤمنان و تقويت روح ايمان، تعبّد و غيرت ديني در آن ها و نيز تقويت روحِ ايثار و تعاون و صبر و ولايت پذيري و احياي فريضه امر به معروف و نهي از منكر در جامعه اسلامي، جامعه ديني را اقتدار، عزّت و استحكام مي بخشد و بدين صورت از دين و ارزش هاي متعالي آن پاسداري مي كند. موضوع مورد بحث دراين رساله، فرهنگ شهادت طلبي و تأثيري است كه اين فرهنگ مي تواند در حفظ دين داشته باشد. براي روشن شدن مطلب، ابتدا به بحث انسان، دين، و شهادت پرداخته شده تا جايگاه و مسؤوليت انسان در عالم، و رابطه او با خدا، خود و دنيا مشخّص شود. در بخش ديگر، شهادت طلبي از منظر قرآن و اهل بيت(عليهم السلام) مورد بحث قرارگرفته، و عوامل تقويت و نيز موانع ايجاد و رشد روحيه شهادت طلبي بيان شده است. بخش آخر نيز به بيان اسرار و آثار فرهنگ شهادت طلبي اختصاص يافته است.از آن جا كه عامل شهادت طلبي مؤمنان، عشق به خدا و شوق ديدار او و انجام دستورهايش براي تقرّب بيشتر به او و تقواي مطلوب او و محبّت و رحمت به بندگانش در دفاع از حقوق فطري و الهي آن ها و در يك كلمه، دفاع از انسانيت انسان ها است، شهادت طلبي، از مطلوب ترين و ارزشمندترين روحيات و ملكات فاضله انساني نزد خداي سبحان به شمار مي رود و فرهنگ آن از محبوب ترين فرهنگ ها نزد او است;

از مهمترين عوامل بازدارنده روند تكاملي جامعه و بزرگترين آفت انقلاب و حركتهاي سازنده، آميزش خطوط انحرافي و جريانات منفي با مايه هاي اصيل و پاك و بر حق است. حق و باطل گاه آنچنان بهم مي آميزد كه تميز و جدائي آنها از يكديگر محتاج به ايجاد سيل و موج قوي است تا لاشه ها را از درون درياي جامعه به بيرون پرتاب كند و گوهرها و مرجان ها و ياقوت ها را در درون بپرورد.

حق و باطل گاه مانند كف و آب هستند كه تشخيص و جدائي آنان ساده است و گاه آنچنان بهم مخلوط شده اند كه بايد با حركتهاي تند و پرحرارت از هم جدا شوند.

انتخاب آگاهانه شهادت در سايه تفكر صحيح در چنين مواردي نقش خود را ايفاء مي كند، شهادت چنان حرارت و سوزي مي آفريند و چنان حركت و تكاني را بوجود مي آورد كه حق و طرفدارانش از باطل و پيروانش به خوبي جدا مي شوند.

شهادت شجاعانه نقش جدا كردن و شناساندن و سرانجام رشد و نمو حق و نابودي باطل را به طور احسن و اكمل در جامعه ايفاء مي كند و با اين اثر، اجتماع را از ركود و جمود و انزوا خارج مي سازد و با تصفيه عميق، پويايي و بالندگي و كمال جامعه را تضمين مي كند.

مگر نه اين است كه مرگ به سراغ همه خواهد آمد و گريزي از آن نيست، پس چه بهتر آنكه با مردن معامله اي انجام شود و در برابر دادن سرمايه حيات و قرباني شدن، سود و نتيجه اي بزرگ عائد شود.

                        
خداوند در قرآن مي فرمايد:

«اگر در راه خدا كشته شويد يا بميريد، آمرزش و رحمت خدا بهتر از هر چيزي برايتان خواهد بود.

شهادت كه نتيجه سلامت روان، روحيه شجاعت و انتخاب آگاهانه است، مقاومت و پويايي جامعه را به دنبال دارد، چرا كه ريشه در قدرت، قوت، صبر، استقامت، مبارزه با كفر، انسجام، آخرت خواهي و ظرفيت بالا دارد و اين عوامل در مجموع، مقاومت جامعه را بالا برده و اجتماعي را متحرك و پويا و سازنده مي سازد. شهيدان، مقاومت و پويايي جامعه را تضمين مي نمايند و به جامعه ظرفيت روحي مي بخشند و ضعف و سستي را از بين مي برند و هر جامعه اي كه افراد آن اين گونه باشند، مشمول رحمت و نصرت خداوند هستند، و ديگر شكست نخواهند خورد كه: «ان ينصركم اللّه فلا غالب لكم؛ اگر خدا ياريتان كرد، ديگر كسي بر شما غلبه نمي كند.»

در مكتب توحيد، آن چيزي داراي ارزش و ماندگاري است كه در راه خدا و براي خدا شكل گيرد. هر مقدار از عمر انسان كه براي خدا صرف شود. هر كاري كه براي خدا انجام گيرد، مالي كه در اين راه هزينه شود. از ارزش واقعي و ماندگاري برخوردار است و در اين راستا هر چه انجام كاري براي خدا سخت تر و نيت خالص تر باشد ارزش و اثر آن بيشتر است. بنابراين هر گونه اهتمام و تلاش در راه خدا مصداق جهاد في سبيل الله است.

در اين مكتب، از خود گذشتگي در راه خدا و دفاع از حق در بالاترين حد، ارزشگذاري شده است و فرهنگ ايثارگري و شهادت طلبي در متن اسلام از درخشش و ويژگي برجسته اي برخوردار است.

دستاورد اساسي حضرت امام خميني در رهبري انقلاب اسلامي، احياء اسلام ناب محمّدي(ص) و مهمترين ويژگي آن احياء فرهنگ شهادت و ايثارگري بود. با مروري گذرا در فرايند نهضت امام خميني و قوام نظام اسلامي به خوبي مي توان دريافت كه اگر فرهنگ شهادت طلبي و ايثارگري نبود، نه انقلاب به پيروزي مي رسيد و نه نظام اسلامي دوام مي يافت، همانگونه كه در صدر اسلام نيز اگر اين ويژگي نبود نه اسلام شكل گرفته بود و نه دوام مي يافت.

بنابراين موضوع شهادت و ايثارگري سكه پربهايي است كه در يك روي آن بايد والاترين ارزشهاي الهي را مشاهده كرد و در روي ديگر آن دستاوردها و آثار و بركات بي بديل را.

شهيد در لغت به معني گواه، حاضر، ناظر و... و در اصطلاح ديني به كسي اطلاق مي شود كه با انتخاب آگاهانه، و بر اساس حجت شرعي، در راه خدا به شهادت مي رسد و در قانون اساسنامه بنياد شهيد انقلاب اسلامي اين گونه تعريف شده است، «شهيد به كسي گفته مي شود كه جان خود را در راه انقلاب اسلامي و حفظ دستاوردهاي آن يا دفاع از كيان جمهوري اسلامي در مقابل تهديدات و تجاوزات دشمن و عوامل ضد انقلاب و اشرار نثار نموده يا مي نمايد.» 

 
شهادت در مكتب قرآن و تشيع داراي هفت ركن است:

1- داشتن ايمان به خدا، پيامبر و ائمه راستين معصوم اسلام.

2- گزينش آگاهانه.

3- به فرمان خدا و رسول خدا(ص

4- انگيزه راه خدا قرار دادن.

5- ايثارگري براي خشنودي خدا و رسيدن به رضوان و قرب او.

6- براي اعلاء كلمه حق و ريشه كن نمودن باطل پيكار كردن.

7- در معيت خدا و اولياء خدا بودن.

در تفكر شيعي، برترين كاميابي، بزرگترين پيروزي، والاترين مقام، بالاترين امتياز، عظيم ترين فوز، نيكوترين نيكي، رفيع ترين مرتبت و عالي ترين رتبت و گرانمايه ترين درجه، رسيدن به فيض عظماي شهادت است و براي شهيد، گرانبهاترين اوقات و شكوهمندترين لحظه ها و زيباترين زمانها، ساعتي است كه پيروزمندانه به دست دشمنان پست بيگانه... به مرگ شرافتمندانه نائل گردد، و جام شهادت را به لب گرفته و آن را به بهاي جان خريداري نمايد.

اينك او شهيد است، يعني تجسّم و عينيت يافته و شكل گرفته مكتب تشيع و الگو و معياري براي همه بشريت.

جهاد مقدّس شهيد و خون پاكي كه در اين راه به زمين ريخته مي شود، عامل بقاي جوامع انساني و تداوم ارزش هاي مقدّسي است كه انسانيت و شرف و عدالت و آزادي در پرتو آنها، جان و رمق مي گيرند و استمرار مي يابند.

شهيد چون شمع مي سوزد و با نور خويش، ظلمات و تاريكي هاي زندگاني بشر را روشن مي كند و راه رشد و سلامت و سعادت جامعه انساني را صاف و هموار مي سازد.

شهادت در قرآن:

آيات فراواني در قرآن كريم به مسئله شهادت اشاره نموده است، در اين قسمت به برخي از آيات اشاره مي نمائيم:

1- ولا تحسبنّ الّذين قتلوا في سبيل اللّه امواتاً بل احياءٌ عند ربّهم يرزقون ؛هرگز نپنداريد كه شهيدان راه خدا مرده اند، بلكه زنده به حيات (ابدي) شدند و در نزد پروردگارشان متنعّم خواهند بود».

2- ولا تقولوا لمن يقتل في سبيل اللّه امواتٌ بل احياءٌ ولكن لاتشعرون؛به كشته شدگان در راه خدا، مرده نگوئيد چرا كه زنده اند، لكن شما درك نمي كنيد».

3- والّذين قتلوا في سبيل اللّه فلن يضلّ اعمالهم سيهديهم و يصلح بالهم ويدخلهم الجنّة عرّفها لهم؛ و آنان كه در راه خدا كشته شدند، هرگز خداوند اعمالشان را ضايع نمي گرداند، آنها را هدايت كرده و امورشان را اصلاح مي فرمايد و در بهشتي كه قبلاً به آنان شناسانده وارد خواهد كرد».

4- و من يقاتل في سبيل اللّه فيقتل او يغلب فسوف نؤتيه اجراً عظيماً؛ و هر كس در جهاد در راه خدا كشته شد و يا فاتح گرديد اجر عظيمي به او عطاء خواهيم كرد. نتيجتاً، انتخاب آگاهانه شهادت در سايه تفكر صحيح است كه اين اجرها را براي شهداء به ارمغان مي آورد».

شهادت در احاديث:

احاديث و روايات متعددي پيرامون شهيد و مقام والاي آنان نقل شده است كه به پاره اي از آنها اشاره مي نمائيم:

1- امام صادق(ع) از رسول اللّه (ص) نقل فرمودند:

«اشرف الموت قتل الشّهادة؛ با شرافت ترين مرگها، كشته شدن به نحو شهادت است».

2- از امام صادق(ع) به نقل از پدر بزرگوارش (عليهم السّلام) است كه پيامبر اكرم(ص) فرمودند:

«فوق كلّ برّ برّ حتّي يقتل الرّجل في سبيل اللّه، فاذا قتل في سبيل اللّه عزّ و جلّ فليس فوقه برٌّ...؛ بالاتر از هر نيكي، نيكي برتري است، تا اينكه شخص در راه خدا كشته شود، پس هنگامي كه در راه خداوند عزّ و جلّ كشته شد، نيكوكاري اي بالاتر از آن نيست...»

3- امام باقر(ع) فرمود: كه علي بن الحسين (عليهما السلام) مكرّر مي فرمودند: رسول اللّه (ص) فرمودند: هيچ قطره اي براي خداوند عزّ و جلّ محبوبتر از قطره خوني كه در راه خدا( ريخته شود) نيست.

4- از امام صادق(ع) است كه از پيامبر اكرم(ص) پرسيدند:

چرا شهيد در قبرش مورد امتحان و ابتلاء قرار نمي گيرد؟ فرمود: شمشير بالاي سرش، (هنگام شهادت) براي امتحان و ابتلاء او كافي بود.

                            

در حقيقت شهادت :

در اسلام و لسان قرآن و اهل بيت معصومين(ع)، شهادت گزينش مرگ سرخ متكي بر شناخت و آگاهي بر مبناي آزادي و اختيار در مبارزه عليه موانع تكامل و انحرافات فكري است كه مجاهد با منطق و شعور و بيداري انتخاب مي كند و روحيات يك ملت و تاريخ را تضمين مي نمايد.

شهادت مكتب سازنده اي است كه شگرفترين اثرات و خلل ناپذيرترين واكنش هاي نسل هاي بهم پيچيده تاريخ را داراست.

در حقيقت، شهادت خون دوباره اي است كه به كالبد نيمه جان جامعه وارد مي گردد، خون اين عنصر خليفه اللهي در نظام اجتماعي به عنوان گوياترين و مؤثرترين عامل تبليغ صدق و صفا، حق و حقيقت آگاهي و سازندگي خواهد بود. از اين روست كه امام علي(ع) بعد از شهادت محمد بن ابي بكر به عبداللّه بن عباس مي نويسد:

«به خدا سوگند، اگر علاقه من به هنگام پيكار با دشمن در شهادت نبود و خود را براي مرگ در راه خدا، آماده نساخته بودم، دوست مي داشتم حتي يك روز با اين مردمي كه محمد بن ابي بكر را تنها گذاشتند، روبرو نشوم».

مرحوم استاد علامه طباطبائي در تفسير الميزان مي گويد:

«شهادت يكي از حقايق قرآني است كه در موارد متعدد يادشده، داراي معاني وسيعي است. حواس عادي ما و نيروهاي وجودي ما تنها صورت افعال را تحمل مي كند. حقايق اعمال و معاني نفسانيه، كفر و ايمان، شقاوت و سعادت، خير و شر، حسن و قبح، و آنچه از دسترس حس مخفي است و تنها با قلوب كسب مي شود، اينها از ديد انسان خارج است كه نه بر آن احاطه و نه از آن احصاء است براي حاضرين چه رسد براي غايبين، اما شهيدان به ادراكي مي رسند كه بر اينها اشراف و از اينها مطلع و در كنارشان حضور دارند.»

مجد و عظمت والاي شهادت همواره تجلي بخش حيات امّتها بوده است.

تاريخ شهادت، تاريخ عقيده و جهاد و اگر شهادت در كربلا و نهضت خونين عاشورا نمي بود، اين اخلاص و دوستي كه ميليونها انسان از صميم قلب نسبت به اهل بيت پيغمبر پيدا كرده اند بوجود نمي آمد.

شهيدان جانهاي خود را فدا كردند، جان بر كف نهادند، اما دينشان را از دست ندادند، تنها هدف آنها، اطاعت از نداي حق و احياي دين الهي بود.

انسان تا زماني كه در حصار مادي خود و زمانش فرو رفته باشد، نمي تواند دم از منطق شهيد بزند. چرا كه او را در حريم اين معنا راهي نيست مگر به عشق. بنابر گفته استاد بزرگوار شهيد مرتضي مطهري:

«منطق شهيد را با منطق افراد معمولي نمي شود سنجيد. شهيد را نمي شود در منطق افراد معمولي گنجاند. منطق او بالاتر است. منطقي است آميخته با منطق عشق...» 

                
مقام شهيد :

شهيد مصداق عيني شهادت است با انتخاب آگاهانه و در كمال خلوص، هستي خود را يكجا به آفريدگار جهان تقديم مي كند و به سرچشمة بقا و حيات، پيوند مي يابد.

درك مقام شهيد از توان و ظرفيت فهم ما خارج است و تنها منبع وحي الهي است كه شمه اي از اين مقام را براي ما بازگو فرموده است: «ولا تقولوا لِمَن يُقتَلُ في سَبيل الله اَموات بل احياء ولكن لاتشعرون؛براي كساني كه در راه خدا كشته مي شوند نگوييد مردگانند (كلمه اموات را درباره شهدا به كار نبريد) بلكه آن ها زنده اند، لكن شما درك نمي كنيد.»

اين آيه ضمن آن كه بر زنده بودن شهدا تأكيد مي ورزد، درك اين مقام را از حيطة شعور و فهم بشر در اين دنيا خارج مي شمارد. در حالي كه در آيه فوق از به كار بردن تعبير اموات در مورد شهدا نهي مي كند، در آيه اي ديگر از پندار مرده بودن آنان نيز نهي فرموده است كه نه فقط به زبان نگوييد آن ها مرده اند بلكه به دل نيز راه ندهيد.

«ولا تحسبنَّ الَذين قُتِلوا في سَبيل الله امواتاً بل احياءٌ عند ربّهم يرزقون؛ كساني را كه در راه خدا كشته شده اند مرده مي پنداريد، بلكه زنده اند و نزد پروردگارشان روزي داده مي شوند.»

امام خميني(قدّس سرّه) در اين زمينه مي فرمايد: «اگر نبود در شأن و عظمت شهداي معظم في سبيل الله جز اين آيه كريمه، كه با قلم قدرت غيب بر قلب مبارك نوراني سيد رسل صلي الله عليه و آله وسلّم نگاشته و پس از تنزل مراحلي به ما خاكيان صورت كتبي آن رسيده است، كافي بود كه قلم هاي ملكوتي و مُلكي شكسته شود و قلبهاي ماواري اصفياءالله از جولان در حول آن فرو بسته شود. ما خاكيان محجوب يا افلاكيان چه دانيم كه اين «ارتزاق عند الرّب شهدا» چي است. چه بسا مقامي باشد كه خاص مقربان درگاه او جلّ و علا و وارستگان از خود و ملك هستي باشد، پس مثل من وابسته به علائق و وامانده از حقايق چه گويم و چه نويسم، كه خاموشي بهتر و شكستن قلم اولي است.»
امام خميني همچنين پيرامون نكاتي از همين آيه مي فرمايد: «در اين آيه كريمه بحث در زندگي پس از حيات دنيا نيست كه در آن عالم همه مخلوقات داراي نفس انساني به اختلاف مراتب از زندگي حيواني و مادون حيواني تا زندگي انساني و مافوق آن زنده هستند، بلكه شرف بزرگ شهداي در راه حق، «حيات عند الرّب» و ورود در «ضيافة الله» است.

اين حيات و اين ضيافت را با قلم هاي شكسته اي مثل قلم من نمي توان توصيف و تحليل كرد، اين حيات و اين روزي غير از زندگي در بهشت و روزي در آن است. اين لقاء الله و ضيافة الله مي باشد. آيا اين همان نيست كه براي صاحبان نفس مطمئنه وارد است «فادخلي في عبادي و ادخلي جنّتي» كه فرد بارز آن سيد شهيدان سلام الله عليه است.»

«از شهدا كه نمي شود چيزي گفت. شهدا شمع محفل دوستانند. شهدا در قهقهة مستانه شأن و در شادي وصولشان «عند ربّهم يرزقون»اند، و از «نفوس مطمئنه اي» هستند كه مورد خطاب «فادخلي في عبادي و ادخلي جنتي» پروردگارند. اينجا صحبت از عشق است و عشق؛ و قلم در ترسيمش بر خود مي شكافد.»

درباره مقام شهيد احاديث بسياري از معصومين عليهم السلام نقل شده است كه در اينجا به مواردي از آن ها اشاره مي شود.
حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام فرمود:

«ان الله كتب القتل علي قوم و الموت علي آخرين و كلّ آتيةٌ منيّتُه كما كَتَبَ الله لَه فَطوبي للمجاهدين في سبيل الله و المقتولين في طاعته؛ خداوند براي گروهي كشته شدن و براي گروهي ديگر مرگ را مقرر فرموده است و هر كدام به اجل مقرر خود به آنگونه كه خدا مقدّر فرموده مي رسند. پس خوشا به حال مجاهدان در راه خدا و كشتگان در راه اطاعتش.»

امام زين العابدين عليه السلام از قول جدش رسول الله(ص) مي فرمود:

«ما من قطرةٍ احبُّ الي الله عزّوجلّ من قطرة دمٍ في سبيل الله؛ هيچ قطره اي در پيشگاه خداوند محبوب تر از قطره خوني كه در راه خدا ريخته مي شود، نيست.»

از پيغمبراكرم(ص) نقل شده كه فرمود:

«...و اول من يدخل الجنة شهيد؛ اول كسي كه وارد بهشت مي شود، شهيد است.»

امام صادق عليه السلام از طريق پدرانش از جدش رسول الله(ص) نقل فرموده:

«ثلاثة يشفعون الي الله يوم القيامة فيفشَفِّعُهم الانبياء ثم العلماء ثمّ الشهداء؛

سه گروه روز قيامت شفاعت مي كنند و شفاعت آنان مورد پذيرش خداوند قرار مي گيرد: انبياء، علما، و شهداء.»

همچنين از پيغمبراكرم(ص) نقل شده كه فرمود: «يشفع الشهيد في سبعين في اهله؛ شهيد هفتاد نفر از بستگان خود را شفاعت مي كند.»
امام خميني دربارة شفاعت مي فرمايد: «جلوه شفاعت شافعان در اين عالم، هدايت، آن ها است و در آن عالم، باطن هدايت شفاعت است. تو از هدايت اگر بي بهره شدي از شفاعت بي بهره اي و بهر قدر هدايت شوي شفاعت شوي.»

با توجه به معني شفاعت و رابطه آن با هدايت در اين دنيا و نقشي كه شهدا در امتداد انبياء و علماء براي هدايت مردم ايفا مي كنند، جايگاه رفيع شهدا را مي توان دريافت. اگر در حديث اخير سخن از شفاعت هفتاد نفر از اهل شهيد آمده است اولاً كلمه هفتاد ظاهراً اشاره به كثرت است و وسعت دائره شفاعت شوندگان در آخرت وابسته به دائره هدايت شوندگان از شهادت شهيد در اين دنيا است و ممكن است شهادت شهيدي مانند امام حسين عليه السلام منشأ هدايت ميليون ها ميليون انسان در اين دنيا و شفاعت آنان در آخرت شود. ثانياً به كاربردن تعبير اهل در حديث مزبور اشاره به اهليت شفاعت شوندگان دارد كه با نظر امام خميني مبني بر تطابق بين ظاهر و باطن شفاعت همسو مي باشد. آن چنانكه شفاعت حضرت نوح در مورد پسرش به درگاه خداوند پذيرفته نشد به دليل آن كه در فرهنگ قرآن «انه ليس من اهلك؛ او اهل حضرت نوح نبود!»